Month: October 2015

“ស្រស់ស្អាតនៅខាងក្នុង”

ពេល​ខ្ញុំធ្វើ​ដំ​ណើរ​តាម​ផ្លូ​វដ៏​មមា​ញឹកមួ​យ ខ្ញុំបា​ន​ចាប់​អារម្មណ៍​ចំពោះ​ផ្ទះមួ​យ​ខ្នង។ វា​មិន​មាន​ការ​តុប​តែង​អ្វី​ទេ ដូច​នេះ កម្រ​មាន​គេ​ចាប់អា​រម្មណ៍​នឹង​វា​ណាស់​។ តែ​ពេល​ខ្ញុំ​ធ្វើដំណើរ​កាត់​ផ្ទះ​នោះ កាល​ពី​ថ្ងៃមុ​ន ខ្ញុំ​បាន​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ថា នៅ​ខាង​មុ​ខ​ផ្ទះ​នោះ មាន​ផ្លាក ដែល​គេ​សរ​សេរ​ថា   “ផ្ទះល​ក់”។ ផ្លាក​នោះ មាន​ភ្ជាប់​ទៅ​ដោយ​អក្ស​តូច​ៗ ដែ​លគេ​បាន​សរសេរ​ថា “ផ្ទះ​នេះមា​នភាព​ស្រស់​ស្អាត​នៅ​ខាង​​ក្នុង”។ កាល​នោះ ខ្ញុំ​មិន​មែ​នជា​អ្ន​កដើ​រ​រក​ទិញផ្ទះ​ទេ​ ប៉ុន្តែ ផ្លាក​លក់​ផ្ទះនោះ​ ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​​មាន​ការ​ចាប់​អារម្មណ៍​ណាស់។ តើផ្ទះ​​ដ៏សាមញ្ញ​មួយ​នេះ មាន​អ្វី​ដែល​ស្រស់​ស្អាតនៅខា​ងក្នុ​ង?

ការ​នេះ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំឆ្ង​ល់ផ​ងដែ​រថា​ ក្នុង​នាម​ជាអ្ន​ក​ដើរតា​ម​ព្រះយេស៊ូវ តើ​យើង​អាច​រៀន​សូត្រ​បាន​អ្វី​ខ្លះ ពី​ផ្លាក​នោះ? សូម​ពិចារណា​អំពី​ការ​នេះចុះ​។ ទោះបី​​ជាសម្បក​ក្រៅរ​បស់​យើង មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ម្តេច​ក៏ដោ​យ តើយើ​ង​មិន​គួរ​មាន​សម្រស់ នៅ​ខាង​ក្នុង ដែល​បង្ហាញ​ពីសេ​ចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ និង​កិច្ចកា​រ​ដែល​ព្រះអ​ង្គបា​ន​ធ្វើ ក្នុង​ជីវិត​យើង​ទេឬ​? តើ​ព្រះគ​ម្ពី​របាន​ចែង​យ៉ាង​ដូច​ម្តេចខ្លះ អំពី​សម្រស់​នៅខាងក្នុង​? ដើម្បី​ឆ្លើយ​សំណួរ​នេះ ជា​បឋម សូម​យើង​មើល​បទ​គម្ពី​ររ៉ូ​ម ៧:២២ ដែលបា​នចែ​ង​ថា “តាម​ប៉ែក​ខាង​ក្នុង ខ្ញុំ​ត្រេកអរ​ចំពោះ​ក្រឹត្យវិន័យ​របស់​ព្រះ”។ ក្នុងប​ទគ​ម្ពីរ​ជាប​ន្ត​ប​ន្ទាប់​ទៀត សាវ័ក​ប៉ុ​លបា​ន​មាន​ប្រសាសន៍ អំពី​គំនិត ដែលមា​ន​ព្រះវិ​ញ្ញាណ​ដឹក​នាំ ដែល “មាន​ជីវិត និង​សន្តិ​ភាព” ជា​លក្ខណៈ​ពិសេស។ ហើយ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពី​រកាឡាទី យើងឃើ​ញ​ថា ការ​អនុញ្ញាតឲ្យ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុ​ទ្ធ​ដឹក​នាំជីវិត​ខាង​ក្នុង​របស់យើង នាំ​ឲ្យ​យើងប​ង្កើត “ផល​ផ្លែ​ខា​ងវិ​ញ្ញាណ”(៥:២២) ដែ​ល​ជា​លក្ខណៈ​សម្បត្តិ​ដ៏​ប្រសើរ​ ដែល​មាន​ដូចជា សេចក្តី​ស្រឡាញ់ អំណរ​អរ​…

ការធ្វើជាស្មរបន្ទាល់

កាល​ខ្ញុំ​នៅវ័​យជំ​ទង់ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ហេតុ​ការណ៍​ឡាន​បុក​គ្នា   ដោយ​ផ្ទាល់​ភ្នែក។   វា​ជាប​ទពិ​សោធន៍​ដ៏រ​ន្ធ​ត់​ចិ​ត្ត ដែល​រួម​ផ្សំនឹង​ការ​អ្វី​ដែល​កើត​ឡើង បន្ទាប់​ពី​ហេតុ​ការណ៍​នោះ។ ដោយសារ​ខ្ញុំ​ជាសាក្សី​តែ​ម្ចាក់​​គត់ ដែលបា​ន​ឃើញ​ហេតុ​ការណ៍​នោះ ខ្ញុំ​បាន​ចំណាយ​ពេល​រៀប​រាប់​ប្រាប់​មេធាវី​ទាំង​ឡាយ និងបុ​គ្គ​លិក​ក្រុម​ហ៊ុន​ធនា​រ៉ាប់​រង អស់​ពេល​រា​ប់​ខែ អំពីកា​រអ្វី​ដែ​លខ្ញុំ​បា​នឃើ​ញ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។ គេ​មិនបា​ន​រំពឹង​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ពន្យល់ ​អំពីហេតុ​ការ​ណ៍​នៃកា​របុ​ក​គ្នានោះ​ តាម​បែប​រូប​វិទ្យា ឬ​បក​ស្រាយ​ជាល​ម្អិត តាម​បែប​វេជ្ជ​សាស្រ្ត អំពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ដែល​ជន​រង​គ្រោះ​បាន​ទទួល​រង​នោះដែរ។ គេគ្រា​ន់​តែបា​ន​សុំឲ្យ​ខ្ញុំប្រាប់​ពួ​កគេ នូ​វការ​អ្វី​ដែលខ្ញុំ​បា​នឃើ​ញ ក្នុ​ងហេតុ​ការណ៍នោះ​ប៉ុ​ណ្ណោះ។​

ក្នុងនា​ម​ជា​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះគ្រី​ស្ទ យើង​ត្រូវ​បាន​ត្រាស​ហៅ ឲ្យ​ធ្វើ​ជាសា​ក្សី ឬ​ស្មរ​បន្ទាល់ នៃ​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ ក្នុង​ជីវិត​យើង និង​សម្រាប់​យើង។ ដើម្បី​នាំ​មនុ​ស្ស​ឲ្យជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​មាន​សមត្ថ​ភាព​ពន្យល់​អំពី​បញ្ហា​ទេវ​សាស្រ្ត​នីមួ​យ​ៗ ឬ​ឆ្លើយ​សំណួរទាំ​ងអ​ស់ ដែល​គេ​អាច​ចោទ​សួរ​នោះ​ក៏បាន។ ការ​អ្វីដែ​លយើ​ង​ត្រូវ​ធ្វើ គឺ​ត្រូវ​ពន្យល់ អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​យើងបា​នដ​ក​ពិសោធ ក្នុង​ជីវិត​យើង តាម​​រយៈ​ឈើឆ្កា​ង និង​ការ​រស់​ឡើង​វិញ នៃព្រះ​​សង្រ្គោះនៃ​យើង។ ហើ​យដែ​ល​កាន់​តែល្អ​ជា​ងនេះ​ទៀត​នោះ គឺយើ​ង​មិ​នចាំ​បាច់​​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើសមត្ថ​ភាព​ខ្លួន​ឯង ដើម្បីធ្វើ​បន្ទាល់​ឡើយ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “កាល​​ណា​​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​មក​សណ្ឋិត​លើ​អ្នក​រាល់​គ្នា នោះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​បាន​ព្រះចេស្តា ហើយ​និង​ធ្វើ​ជា​ទី​បន្ទាល់​ពី​ខ្ញុំ នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ព្រម​ទាំង​ស្រុក​យូដា និង​ស្រុក​សាម៉ារី​ទាំង​មូល ហើយ​រហូត​ដល់​ចុង​ផែនដី​បំផុត​ផង”(កិច្ចការ ១:៨)។

កាល​ណាយើ​ងពឹ​ង​ផ្អែក​លើអំ​ណាចនៃ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ យើង​អាច​នាំ​លោកិយ​ដែល​កំពុង​ឈឺចា​ប់ ឲ្យ​ងាក​ទៅរ​ក​ព្រះ​យេស៊ូវ ​ដែលជាព្រះ​ដ៏ប្រោស​លោះ។ ហើយ​អាច​ពឹង​ផ្អែក​លើជំនួយ​របស់​ព្រះអង្គ ដើម្បី​ធ្វើ​បន្ទាល់ អំពី​ព្រះ​វត្ត​មាន​នៃ​ព្រះអង្គ ក្នុង​ជីវិត​យើង…

ការ​រស់​នៅ​ដោយ​គ្មាន​នំប៉័ង

ក្នុង​សង្គម ដែល​ប្រជាជន​មាន​អាហារ​ជាប​រិបូរ​សម្រាប់​ជ្រើស​រើស នំប៉័​ង​លែង​ក្លាយ​ជា​ផ្នែក​ដ៏​ចាំបាច់​នៃ​អាហារ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ទៀត​ហើយ បាន​ជា​អ្នក​ខ្លះបាន​សម្រេច​ចិត្ត​រស់​នៅ ដោយមិ​ន​ចាំបា​ច់​ញាំ​នំប៉័ង ដោយសារ​មូល​ហេតុ​ផ្សេង​ៗ។ ទោះជា​យ៉ា​ងណាក៏​ដោយ ក្នុង​ទឹក​ដីអ៊ីស្រាអែល នៅ​សតវត្សរ៍​ទី១​ គេបា​ន​ចាត់​ទុក​នំប៉័ង ​ជាអា​ហារ​ដ៏​ចាំបា​ច់។ មាន​តែ​សាសន៍​ដទៃ​ទេ ដែល​មិន​ញាំនំប៉័ង​​ជា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​នោះ។

ថ្ងៃ​មួយ មានម​នុស្ស​មួយ​ហ្វូង តាម​រក​ព្រះ​យេស៊ូវ ដោយ​សារ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ ដោយ​ឲ្យ​នំប៉័ង នឹង​ត្រី​កើន​ចំនួន​ច្រើន​ជា​បរិបូរ សម្រាប់​ឲ្យ​បណ្តាជ​ន​បរិភោគ​(យ៉ូហាន ៦:១១,២៦)។ ពួក​គេបា​នសុំ​​ឲ្យព្រះ​អង្គ​ធ្វើ​ទីស​ម្គាល់ ដូច​ជា​ការ​ទម្លាក់​នំម៉ាណា​ពី​លើមេឃ​មក ​ដូចដែល​ព្រះបា​នផ្គ​ត់​ផ្គង់ដ​ល់​រាស្រ្ត​ព្រះអ​ង្គ នៅ​ក្នុង​វាល​រហោ​ស្ថាន​ដែរ​(៦:៣០-៣១ និក្ខមនំ ១៦:៤)។ ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា ​“ព្រះអង្គ​ជានំប៉័ងដ៏​ពិត ដែល​មក​ពី​ស្ថា​នសួគ៌”(យ៉ូហាន ៦:៣២) ពួក​បណ្តាជ​ន​ស្តាប់​មិន​យល់​ឡើយ។ ពួក​គេ​ចង់​ឲ្យព្រះ​អង្គ​ប្រទាននំ​ប៉័ង ក្នុង​ន័យ​ត្រង់ មិន​មែន​ក្នុង​ន័យ​ធៀប​ទេ។ តែព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មានបន្ទូល​ថា ព្រះ​វរ​បិតាបា​នចា​ត់​ព្រះអ​ង្គ​មក ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​នំប៉័ង​ខាង​វិញ្ញាណ សម្រាប់​ចម្អែត​វិញ្ញាណ​ពួក​គេ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ បើសិ​ន​ជាពួ​កគេ​ ទទួល​យក​ព្រះបន្ទូល​ព្រះអ​ង្គ មក​អនុវត្ត​ដោយ​ជំនឿ ក្នុង​វិញ្ញាណ​របស់​ខ្លួន នោះ​ពួក​គេនឹង​បាន​ពិសោធ​នឹង​ការ​ឆ្អែត​ខាង​វិញ្ញាណ ដ៏អ​ស់​កល្ប​ជានិ​ច្ច(ខ.៣៥)។​

ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​សព្វ​ព្រះទ័យនឹ​ង​ធ្វើជា​អា​ហារ ដែល​យើ​ងអា​ចជ្រើសរើ​ស​​តា​មចិត្ត ជាប្រចាំ​ថ្ងៃនោះ​ឡើ​​យ តែ​ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះទ័យ​នឹង​ធ្វើជាអា​ហារ​ដ៏​ចាំបាច់​ ក្នុង​ជីវិត​យើង ពោល​គឺអាហារ ដែល​យើង “មិន​អាច​អត់​បាន”។ ដែល​សាសន៍​យូដា​នៅ​សតវត្សរ៍​ទី១ ដែល​មិន​អាច​រស់​នៅ ដោយ​គ្មាន​នំប៉័ង​ខាង​សាច់​ឈាម​ជា​យ៉ាង​ណា នោះសូ​ម​យើង​កុំ​មាន​ចិត្ត​ចង់​សាក​ល្បង​រស់​នៅ ដោយ​គ្មាន​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​ជានំ​ប៉័ង​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង​ឡើយ។—Marvin…

ព្រះអង្គប្រទាន ដោយរបៀបណា?

ពេល​ខ្ញុំមើ​ល​ទៅខា​ង​ក្រៅប​ង្អួច​ការិយាល័យ ខ្ញុំឃើ​ញ​ស​ត្វ​កំប្រុក​ កំពុង​តែ​ប្រញាប់​ប្រមូល​ផ្លែសែន​របស់​ពួក​វា ទៅក​ប់​ទុក​ក្នុង​កន្លែង​សុវត្ថិ​ភាព ​ដែល​ពួក​វា​អា​ចចេ​ញ​ចូល​បាន ឲ្យ​​បាន​​មុ​នពេល​រដូ​វរងា​​មក​ដល់។ កាយវិ​ការ​រហ័ស​រហួន និង​បញ្ចេញ​សម្លេង​ចេ​ច​ៗ​របស់​ពួក​វា បាន​ធ្វើ​ខ្ញុំ​មាន​ការកម្សាន្ត​សប្បាយ។ ពេល​ដែល​សត្វ​ក្តាន់​មួយ​ហ្វូង​​នាំ​គ្នាចូ​លម​ក​ស៊ីស្មៅនៅ​​ក្រោយ​ផ្ទះខ្ញុំ​   ពួក​វា​មិន​បាន​បញ្ចេញ​​​​សម្លេង​​​អ្វី​ឡើយ តែ​សត្វ​កំប្រុក​តែ​មួយ​ក្បាល បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​សម្លេង​ដូច​សង្រ្គាម​ឈ្លាន​ពាន​អញ្ចឹង។ សត្វ​ទាំង​ពីរ​​ប្រភេ​ទ​នេះ មាន​លក្ខណៈ​ខុ​សគ្នា​មួ​យ​ទៀត។ សត្វ​ក្តាន់​មិន​ត្រៀមចំណី​សម្រាប់​រដូវ​រងា​ទេ។ ពេល​ណាមា​ន​ព្រឹល​ធ្លាក់​ចុះម​ក ពួក​វា​ស៊ីអ្វី​ក៏​ដោយ ឲ្យ​តែពួក​វាអាច​រក​បាន នៅ​តាម​ផ្លូវ​របស់​វា​(ដែលរួ​ម​ទាំង​គុម្ព​ផ្កាដែ​លដុះ​ក្នុង​ទីធ្លាផ្ទះ​ខ្ញុំ​ផង​ដែ​រ)។ តែបើ​ឲ្យ​ស​ត្វ​កំប្រុក​ធ្វើ​ដូចនេះ​ដែរ នោះពួ​ក​គេមុ​ខ​ជា​​ដា​ច់​​ពោះ​​ស្លាប់ ​មិន​ខានទេ ព្រោះ​ពួក​វា​នឹង​មិន​អាច​រក​ឃើញអាហា​រ ដែ​លពួ​ក​វា​អា​ច​ស៊ី​បាន ក្នុង​រដូវ​រងា​ឡើយ។

សត្វ​ក្តាន់ និង​សត្វ​កំប្រុក​ដំណាង​ឲ្យ​របៀប​ដែល​ព្រះ​មើល​ថែរយើង​រាល់​គ្នា។ ព្រះ​អ​ង្គប្រ​ទានល​ទ្ធភា​ព​ឲ្យ​យើង​អាចធ្វើ​ការ និង​មាន​ការ​សន្សំស​ម្រាប់​ពេល​អនា​គត ហើយ​ព្រះអ​ង្គ​បំពេញ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​យើង ពេល​ដែ​លធ​នធា​នមា​នកា​រខ្វះ​ខាត។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះ​គម្ពី​រនៃ​ប្រាជ្ញាបាន​ប​ង្រៀនយើ​ងថា​ ព្រះប្រ​ទា​ន​ឲ្យ​យើង​មាន​ភោគ​ផល​ច្រើន ដើម្បី​ឲ្យយើ​ង​អាច​ត្រៀម​ខ្លួន សម្រាប់​ពេល​ដែល​ខ្វះ​ខាត​(សុភាសិត ១២:១១)។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពី​រទំ​នុក​ដំកើង ជំពូក​២៣ បាន​ចែង​ថា ព្រះអ​ម្ចាស់​ដឹក​នាំយើ​ង កាត់​តាម​កន្លែង​គ្រោះថ្នា​ក់ ទៅរ​កវា​ល​ស្មៅខៀវ​ខ្ចី។ ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ផ្គត់​ផ្គង់​យើង តាម​របៀប​មួយ​ទៀត គឺ​ដោយ​បង្រៀន​អ្នក​ដែល​​មាន​ទ្រព្យច្រើន ឲ្យ​ចេះ​ចែក​ដល់​អ្នក​ដែល​ខ្វះខា​ត(ចោទិយកថា ២៤:១៩)។

សរុប​មក ទាក់​ទង​នឹង​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់ព្រះ​ ព្រះ​គម្ពី​របាន​ប​ង្រៀន​ដូច​​នេះថា ​ចូរ​ធ្វើការ ពេ​ល​​ដែល​យើង​អាច​ធ្វើ​ការ ចូរ​សន្សំ​ពេល​យើងអា​ចស​ន្សំ ចូរ​ចែក​ដល់​អ្នក​ដទៃ ពេល​ដែល​យើង​អាច​ចែក​រំលែក​ឲ្យ​គេ​ ហើយ​ចូរ​ទុក​ចិត្ត​ថា​ ព្រះ​នឹង​បំពេញ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​របស់​យើង​។—Julie Ackerman Link

ការច្រៀងសរសើរ ក្នុងទីសាធារណៈ

ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ទស្សនា​វីដេអូយូធូប(YouTube) ដែល​គេបា​ន​ថត​សកម្ម​ភាព​រប​ស់ម​នុស្ស​នៅ​ក្នុ​ងក​ន្លែង​លក់​អាហារ ក្នុងផ្សាទំនើប​មួ​យក​ន្លែង ​ដែល​កំពុង​តែ​មាន​ជី​វិត​​​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ជា​ធម្មតា តែមា​នកា​រ​រំ​ខាន​ ពី​មនុ​ស្ស​ម្នាក់​ដែល​ស្រាប់​តែក្រោកឈ​រ​ឡើង ហើយ​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​ច្រៀង​ប​ទ​ខ្លី “ហាលេលូយ៉ា” ដោយចិ​ត្ត​ក្លា​ហាន។ ពេលនោះ​ម​នុស្សម្នា​ក់​ៗ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ពេល​ដែល​បាន​ឃើញ​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត ក្រោក​ឈរ ហើយ​ច្រៀង​ជាមួយ​គាត់​ដែរ បន្ទាប់​មក មានម​នុស្ស​ម្នាក់​ហើយ ហើ​យម្នា​ក់​ទៀតចូ​ល​រួម​ច្រៀង​ជាមួ​យ​ទៀត។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន កន្លែង​លក់​អាហារ​មួយ​នោះ មាន​ឮ​សម្លេង​លាន់​រំពង ទៅដោ​យ​បទ​ចម្រៀង​សរសើរ​ដំកើង ដែល​ជា​ស្នា​ដៃ​និពន្ធ​របស់​លោក​ហេន​ដេល(Handel)។

មាន​ក្រុម​ហ៊ុន​ចម្រៀង​អូប៉េរ៉ា​ក្នុង​តំប​ន់មួយ បាន​ដាក់​អ្នក​ចម្រៀ​ងរប​ស់​ខ្លួន ក្នុង​កន្លែង​យុទ្ធ​សាស្រ្ត​ជា​ច្រើន ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេ​អាចប​ញ្ចូលកា​រ​ច្រៀង​ថ្វា​យ​សិរីល្អ​ដល់​ព្រះ ដោយអំ​ណរ ទៅ​ក្នុ​ងកា​ររ​ស់​នៅជា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​អ្នក​មក​ទិញ​អាហារ​ថ្ងៃ​ត្រង់។

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​មើល​វីដេ​អូ​នេះ​ម្តងៗ ខ្ញុំមា​ន​ការ​ប៉ះពា​ល់​ចិត្ត​ណាស់ ហើយ​ស្រក់​ទឹ​ក​ភ្នែក​ផង។ ការ​​នេះ​​បាន​​រំឭ​កខ្ញុំថា​ ការ​នាំសិ​រីល្អ​ព្រះ ចូល​ទៅ​ក្នុង​សកម្ម​ភាព​ជា​ធម្មតា​នៃ​ជីវិត​របស់​​យើង ដោយ​រស់​​នៅ​​ឲ្យ​មាន​លក្ខណៈ​សម្បត្តិ​ដូច​ព្រះ​គ្រីស្ទ គឺ​ជា​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះបាន​ត្រាស​ហៅ ​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ​ជា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ។ ចូរយើ​ង​គិត​អំពី​ការ​នាំ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​អ្វី​មួយ ដែល​មាន​វិញ្ញាណ​នៃ​មនុស្ស​បាត់​បង់​កំពុង​ត្រូវ​ការ​សេចក្តី​​​សង្រ្គោះ។ ចូរ​យើង​គិត​អំពី​ការ​ចែក​ចាយ​ អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ ជា​មួ​យអ្ន​ក​ដែល​កំពុ​ង​មាន​ភាព​កំសត់​។​ ឬគិ​ត​អំពី​ការ​ធ្វើ​ជា​ដៃ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​ជួយ​ជ្រោង​មិត្ត​ភ័ក្រ្ត​ដែល​កំពុង​ខ្សោះល្វើ​យ ពុំ​នោះទេ​ ចូរ​​​គិ​ត​អំពី​ការនាំ​ស​ន្តិភាព ចូល​ទៅ​ក្នុង​ស្ថាភា​ព​ដែល​ច្របូក​ច្របល់ និង​វឹក​វរ។

គឺ​ដូច​ដែល​អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង​បាន​រំឭក​យើង​ថា យើងមា​ន​អភ័យឯ​ក​សិទ្ធិ​ដ៏ខ្ព​ស់ និង​បរិសុទ្ធ ដែល​អាច​​​ថ្លែង​​ប្រា​ប់​​ពី “​សិរីល្អ​​ទ្រង់ នៅ​​​កណ្តាល​​អ​ស់​​ទាំង​សាសន៍ ហើយ​ពី​ការ​អស្ចារ្យ​របស់​ទ្រង់ នៅ​កណ្តាល​បណ្តាជន​ទាំងឡាយ”(ទំនុកដំកើង ៩៦:៣)។—Joe Stowell

ឧបស័គ្គដ៏គ្រោះថ្នាក់

មាន​ពេល​មួយ លោកនីក វ៉ាលលេនដា(Nik Wallenda) បាន​ឆ្លង​ទឹក​ជ្រោះ​ណាយអាហ្ការ៉ា ដោយ​ដើរ​លើខ្សែ​ពួ​រ​ដែល​មាន​ប្រវែង ៥៤៨​ម៉ែត្រ និង​មានកម្រាស់​​៥​សង់​ទី​ម៉ែត្រ​ប៉ុណ្ណោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​មាន​មនុស្ស​រាប់​លាន​នាក់ កំពុង​ទស្សនា​ទូរ​ទស្សន៍​។ ពេល​នោះ​គាត់​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​ណាស់​។ ប៉ុន្តែ បន្ថែម​ពី​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​រំភើប​រីក​រាយ និង​គ្រោះថ្នាក់​នៃក​ម្ពស់​ទឹក​ជ្រោះ ដែល​មាន​ទឹក​ធ្លាក់​យ៉ាង​គំហុក នៅ​ពី​ក្រោម​គាត់ គឺ​មានអ័​ភ្រ​ដ៏​ក្រាស់ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យលោក​នីក​មើលទៅ​មុខ​មិន​ច្បាស់ ហើយ​ខ្យល់​ក៏​បក់​មក​ថែម​ទៀត ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ពិបាក​ទប់​លំ​នឹង ជាង​នោះ​ទៅ​ទៀត ​ទឹក​ដែល​ខ្ទាត​ចេ​ញ​ពី​ទឹក​ជ្រោះ​ ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​ជើង​គាត់​កាន់​តែពិបាក​ដើរ​លើ​ខ្សែរ។ គាត់​បាន​ប្រាប់​គេ​ថា ពេល​នោះ គាត់​បាន​ “អធិ​ស្ឋាន​ហើយ​អធិស្ឋាន​ទៀត” ហើយ​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ ក្នុង​ពេល​ដែល​គាត់​ជួប​ការ​ពិបាក​ទាំង​អស់​នោះ។

យ៉ាង​ណាមិ​ញ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ក៏​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ ក្នុង​ពេល​ដែល​មាន​ឧប​ស័គ្គ​ដ៏​គ្រោះ​ថ្នាក់​ផង​ដែរ​។ កាល​នោះ ពួក​គេ​បាន​ប្រឈម​មុខ​នឹង​​ក​ងទ័ព​ច្រើនស​ន្ធឹក ​ដែល​​លើគ្នាមកទា​ស់នឹ​ងពួ​ក​គេ(២របាក្សត្រ ២០:២)។ បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេ​បាន​បន្ទាប​ខ្លួនអធិស្ឋាន​ទូល​អង្វរ​សូមឲ្យព្រះ​អម្ចាស់​ជួយ​ហើយ ស្តេចយេហូសាផាត ក៏បាន​​ចាត់​ក្រុ​ម​ភ្លេង​មួយ​ក្រុម ឲ្យដើ​រ​ក្បួន នាំមុ​ខ​កង​ទ័ព​អ៊ីស្រាអែល ចូល​ក្នុង​សង្រ្គាម​។ អ្នក​ថ្វាយ​បង្គំ​មួយ​ក្រុម​នោះបា​នច្រៀ​ងថា​ “ចូរ​​អរ​​ព្រះគុណ​​ដល់​​ព្រះយេ​ហូវ៉ា​ចុះ ដ្បិត​សេចក្តី​សប្បុរស​ទ្រង់​នៅ​ជាប់​អស់​កល្ប​ជានិច្ច”(ខ.២១)។ ពេល​ដែល​ពួ​ក​គេចា​ប់ផ្តើ​មច្រៀ​ង ព្រះ​អ​ម្ចាស់​ក៏បា​ន​បណ្តាល​ឲ្យ​ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវវា​យ​ប្រយុទ្ធ និង​បំផ្លាញ​គ្នា រហូត​ដល់​​អន្ត​រាយ។

ការ​សរ​សើរ​ដំកើ​ង​ព្រះ ក្នុ​ងពេ​ល​ដែល​​មានឧ​បស័​គ្គ អាច​មាន​ន័យ​ថា យើង​កំពុង​តែ​ធ្វើខុ​ស​ពីសុ​ភាវគ​តិ​របស់​យើង ដែល​ជា​មនុស្ស។ សុភាវ​គតិ​របស់យើង ច្រើន​តែ​នាំ​ឲ្យ​យើង​មាន​ការកា​រពា​រ​ខ្លួន​ឯង បង្កើត​យុទ្ធសាស្រ្ត និង​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ការ​ថ្វាយ​បង្គំ…

តម្លៃ​នៃម​នុស្ស​ម្នាក់​ៗ

នៅ​សល់​ពេល​តែប៉ុន្មាន​ម៉ោង​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ កញ្ញាឃីម ហាស្គីន(Kim Haskins) ត្រូវដ​ល់​ពេល​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​ នៅ​វិទ្យាល័យ​ហើយ ប៉ុន្តែ នាង​ស្រាប់​តែ​ជួប​គ្រោះ​ថ្នាក់​ឡាន​បុក​គ្នា ដែលប​ណ្តាល​ឲ្យ​ឪពុក​នាង​បាត់​បង់​ជីវិត ហើយម្តា​យរ​បស់នា​ង​ត្រូវ​សម្រាក​ព្យាបាល​នៅ​មន្ទី​រ​ពេទ្យ។ នៅថ្ងៃ​បន្ទា​ប់ លោក​ចូ ហ្ការេត(Joe Garrett) ដែល​ជា​នាយក​សាលា​របស់​នាង បាន​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​នាង ក្នុង​មន្ទីរ​ពេទ្យ ហើយ​ប្រាប់​នាង​ថា ពួក​គេ​ច​ង់​ធ្វើ​ការ​អ្វីដែ​ល​ពិសេស​សម្រាប់​នាង នៅ​ថ្ងៃ​នោះ តែ​មិន​នឹក​ស្នាន​សោះថា​ នាង​បាន​ជួបរឿង​ដ៏​សោក​សៅ​យ៉ា​ង​នេះ។ ក្រោយ​មក លោកចេមស៍ ឌ្រូ(James Drew) បានរៀ​ប​រាប់ ក្នុ​ង​ទំព័រ​កាសែត ដឺ ហ្កាហ្សេត (The Gazette, Colorado Springs) អំពី​ការ​បង្ហាញចេញ​នូវ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ដ៏លើស​លប់ ពី​សំណាក់​គ្រូប​ង្រៀន បុគ្គលិក​សាលា និង​មិត្ត​រួម​សាលា​របស់​​នាង ដែល​បាន​មក​ចូល​រួម ពេញ​សាល​ប្រជុំ​របស់​សាលា ដើម្បី​ធ្វើ​កម្ម​វិធី​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​ឲ្យនា​​​ងតែ​ម្នា​ក់គត់ ក្នុង​ពេល​ពីរ​បី​ថ្ងៃក្រោ​យ​មក បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេ​មាន​ការ​សោក​ស្តាយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះកា​រ​បាត់​បង់រ​បស់​ឃីម។

លោក​នាយក​ហ្ការេត ក៏​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ក្នុង​វិស័យ​អប់​រំ យើង​មិន​ទុក​ឲ្យ​ក្មេង​ណាម្នា​ក់ រស់​នៅ​ដោយ​គ្មាន​ការ​អប់រំ​ឡើយ ហើយ​ក្រុង​សង្រ្គាម យើង​ក៏​មិន​ទុក​ទាហាន​ណាម្នា​ក់​ចោល​ដែរ។ តែ​នៅ​ថ្ងៃ​នេះដែ​រ យើង​ក៏​មិន​ទុក​ឲ្យ​សិស្ស​ណាម្នា​ក់ បញ្ចប់​ការ​សិក្សា ដោយ​គ្មាន​កម្ម​វិធី​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​ឡើយ”។

ព្រះ​យេស៊ូវ​​បាន​មាន​បន្ទូល​សង្កត់​ធ្ងន់ អំពី​សារៈ​សំខាន់ ដែល​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗមាន​ចំពោះ​ព្រះ ដោយ​លើក​ឡើង​នូវ​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច​ចំនួន​បី​រឿង អំពី​សត្វ​ចៀម​ដែល​បាត់ លុយ​កាក់​ដែល​បាត់…

ធ្វើ​កាន់​តែ​ច្រើន​សន្ធឹក

អស់​រយៈ​ពេ​លបួ​ន​ប្រាំ​ឆ្នាំម​ក​ហើយ ដែល​ខ្ញុំ និង​ក្មួយ​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ មាន​ការ​សន្ទ​នា​ផ្សេង​ៗ ម្តងម្កាល​អំពីស្ថានភាព​ក្នុង​គ្រួសារ​យើង។ មាន​ពេល​មួយ​នាង​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំថា​ “អ្នកមី​ង ជូលី(Julie) រឿង​នោះនឹ​ងមិ​ន​អាចកើត​ឡើ​ង​បាន​ឡើយ។ អ្នក​មីង​គួរ​តែ​ឈប់​គិត​ពី​រឿង​នោះ​ទៀត​ទៅ​”។ ខ្ញុំ​ក៏​តប​នាង​វិញ​ថា “តែ វា​មិន​មែន​ជា​រឿងដែល​មិ​នអា​ច​កើត​ឡើង​នោះទេ​”។​ មាន​ពេ​ល​ខ្លះ ពេល​ដែល​យើ​ង​មានកា​រ​សន្ទនា​​ដូច​នេះ ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែនិ​យាយ​ប្រាប់​នាង​ថា “មីង​ដឹង​ថា វាអា​ច​កើត​ឡើង​បាន ដោយ​សារ​មីង​បាន​ស្តាប់​រឿង​ជា​ច្រើន ដែ​លនិ​យាយ​អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យរឿង​ដែ​ល​មិន​អាច​ទៅ​រួច ក្លា​យ​ជា​រឿ​ង​ដែលអា​ច​កើត​ឡើង​បាន”។ តែទ​ន្ទឹម​នឹង​នោះ​ ខ្ញុំបា​ន​ប្រាប់​ខ្លួនឯង​ថា “តែ រឿងនោះ​បាន​កើត​ឡើង តែ​នៅ​ក្នុងគ្រួ​សារ​រប​ស់​អ្នក​ដទៃ​ គឺមិន​ដែល​ឃើញ​កើត​មាន​​ក្នុង​គ្រួសា​រយើង​ទេ​”។​

ថ្មី​ៗ​នេះ គ្រូ​គង្វាល​រប​ស់ខ្ញុំ​ បាន​យក​បទ​គម្ពីរ​អេភេសូរ​មក​អធិ​ប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល។ នៅ​ចុ​ង​បញ្ចប់​នៃ​កម្ម​វិធី​ថ្វាយ​បង្គំព្រះ​ក្នុង​ព្រះ​វិហារ​របស់​យើង យើង​តែង​តែ​សូត្រ​បទ​គម្ពីរ​អេភេសូរ ៣:២០-២១ ដែល​ចែង​ថា “ឯ​​ព្រះ​ដែល​ទ្រង់​អាច​នឹង​ធ្វើ​ហួស​សន្ធឹក លើស​ជាង​អស់​ទាំង​សេចក្តី​ដែល​យើង​សូម ឬ​គិត​ក្តី តាម​ព្រះចេស្តា ដែល​បណ្តាល​ក្នុង​​យើង​​រា​ល់​គ្នា នោះ​​សូម​​ឲ្យ​ទ្រង់​​បាន​​សិរីល្អ នៅ​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ ដោយសារ​ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ រហូត​ដល់​គ្រប់​ទាំង​ដំណ​មនុស្ស នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​រៀង​រាប​ត​ទៅ។ អាម៉ែន។”

ឆ្នាំ​នេះ ជាឆ្នាំ​​ដែល​ព្រះ​អ​ង្គបា​នស​ម្រេច​ព្រះទ័​យ​ “ធ្វើការ​​កាន់​តែ​ច្រើន​ហួស​សន្ធឹក” ក្នុង​​គ្រួសា​​រ​​រប​ស់ខ្ញុំ​។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ជំនួស​ការ​សោះអង្គើយ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។ តើ​ព្រះអ​ង្គបា​ន​ធ្វើកា​រ​នេះ ដោយ​របៀប​ណា? ខ្ញុំមិ​ន​អាច​​បរិយ៉ាយ​បាន​ទេ។ តែ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​នេះកើត​ឡើង ក្នុង​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​មែន។ ហើយ​ហេតុ​អ្វី​ខ្ញុំ​គួរ​តែ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល? បើ​សាតាំង​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ប្រែ​ក្លាយ​ជា​ភាព​សោះ​អង្គើយ​ នោះ​ព្រះ​ពិត​ជា​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​ភាព​សោះ​អង្គើយ​…

អំណោយនៃព្រះវត្តមាន

ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ក​ន្លង​ទៅ កាល​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​ធន​ធាន​មនុស្ស ក្នុង​ក្រុម​ហ៊ុន​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​រួម​ពិធី​បុណ្យ​សព​របស់​បុគ្គ​លិក​ម្នាក់ ដែល​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ក្រុម​ហ៊ុន​អស់​ពេល​ជាយូរ​មក​ហើយ តែ​ខ្ញុំ​មិន​ដែល​បាន​ជួប​គាត់​សោះ។​ បន្ទាប់​មក ​ខ្ញុំ​ក៏បា​ន​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​គ្រួសារ​គាត់ ជា​មួយ​បុគ្គ​លិក​ផ្សេង​ទៀត។ គាត់​ជា​កម្ម​ករសំ​ណង់ ដែល​មាន​ជំនាញ​ផ្នែក​រៀប​ឥដ្ឋ។ មិត្ត​រួម​ការ​ងារ​របស់​គាត់​ស្រឡាញ់​គាត់ តែ​មាន​ពួក​គេ​តិច​ណាស់ ​ដែល​បាន​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ភរិយា​របស់​គាត់ បន្ទា​ប់​ពីគាត់​បាន​លាចាក​លោក​ទៅ។ ពេល​នោះ ខ្ញុំបា​ន​ស្តាប់​មិត្ត​ភ័ក្ររ​បស់​គាត់​ម្នាក់ កំពុង​ព្យាយាម​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ភរិយា​គាត់​ថា មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​មិន​បាន​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខ ដោយសា​រ​ពួក​គេខ្លាច​និយាយ​ខុស ឬ​ធ្វើ​អ្វី​ខុស ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​​គ្រួសា​រនាង​កាន់​តែ​មាន​ទុក្ខ​វេទនា។​

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ក្នុ​ង​ពេល​ដែល​មាន​ទុក្ខ​ជាទ​ម្ងន់ អ្នក​ដែល​កាន់​ទុក្ខ​ កម្រ​នឹង​ចាំ​ពាក្យ​អ្វី​ ដែល​យើង​និយាយ​ប្រាប់​ពួក​គេណាស់​។ អ្វី​ដែល​ពួក​គេចាំ​បំផុត​នោះ គឺ​ចាំថា​ យើង​បាន​មក​សួរ​សុខ​ទុក្ខពួ​ក​គេឬអត់​។ ការ​បង្ហាញ​មុខ ដល់​អ្នក​ដែល​មាន​ទុក្ខ​លំបាក អាច​នាំ​ឲ្យ​ពួក​គេមាន​​កម្លាំងចិត្ត ហួស​បរិយ៉ាយ ដោយ​វត្ត​មាន​របស់​យើង ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ការក​ម្សាន្ត​ចិត្ត សម្រាប់​អារម្មណ៍​ឯក​កោ ដែល​ពួក​គេ​មាន ពេល​បាត់​បង់​មនុស្ស​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ជា​ដើម​។

យើង​រាល់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​អាច ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ “អំណាយ​នៃ​វ​ត្ត​មាន” ដល់​អ្នក​ដែល​កំពុង​កាន់​ទុក្ខ ដោយ​យ៉ាង​ហោច​ណាស់ ​យើង​មាន​មុខ នៅ​ក្នុង​ពេល​ដែល​ពួក​គេកំពុង​មាន​ទុក្ខ​ជា​ទម្ង​ន់នោះ​ ទោះ​បី​ជា​យើងរឹ​ង​អណ្តាត មិន​ដឹង​ថា ត្រូវ​និយាយ​អ្វី​ទៅកា​ន់​ពួក​គេ ឬ​កំពុង​មានអា​រម្មណ៍មិ​ន​ស្រួល​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ នាង​ម៉ាថា និង​ម៉ារា ត្រូវ​បាន​ហុំព័ទ្ធ ដោយ​ញាតិមិ​ត្ត ដែល​មក​ជួយ​រំលែក​ទុក្ខ​ពួក​នាង ពេល​ដែល​ឡាសា ប្អូនប្រុ​ស​របស់​នាង​ស្លាប់(​យ៉ូហាន ១១:១៩)។ បន្ទាប់​មក…

ការរៀបការជាមួយខ្សែរាជវង្ស

សៀវ​ភៅ​ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​រៀប​ការ​ជាមួ​យអ្ន​ក​ធំ​ នៅប្រ​ទេស​អង់​គ្លេស បាន​របៀ​ប​រាប់​អំពី​បាតុ​​ភូតិ​សង្គម ដែល​កើត​មាន​ក្នុង​សតវត្សរ៍​ទី​១៩ ពេល​ដែល​នារី​ជន​ជាតិ​អាមេរិក​ជា​ច្រើន ដែល​ជាអ្ន​កទទួល​កេរ​មរតក​ដ៏​ស្តុក​ស្តម្ភ បាន​ស្វែង​រក​ឱកា​ស​រៀប​ការ​ជាមួយ​ពួក​បុរស​អភិជន នៅ​ប្រទេស​អង់​គ្លេស។ ទោះ​បីជា​នារី​ទាំង​នោះ ជា​អ្ន​​កមា​ន​ទ្រព្យ​ស្តុក​ស្តម្ភ​ហើយ​ក៏​ដោយ ក៏​ពួ​ក​គេ​នៅតែ​ច​ង់​មាន​ឋានៈ​ជា​ខ្សែ​រាជ​វង្ស ​ក្នុង​សង្គម។ សៀវ​ភៅនេះ​ បាន​ចាប់​ផ្តើ​ម​ដោយនិ​យាយ អំពី​ព្រះ​អង្គ​ម្ចាស់ អាល់​បឺត​(Albert) ដែល​ជា​បុត្រា​របស់​ក្សត្រី​វិចតូរៀ​(Victoria) ដែល​ទ្រង់​យាង​ទៅ​ធ្វើ​ទស្សនៈ​កិច្ច នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ពេល​នោះ មាន​នារី​ជា​ច្រើន ដែល​សុទ្ធ​សឹង​ជា​ទាយាទ​នៃ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដ៏​ស្តុក​ស្តម្ភ​ បាន​មក​ចូល​រួម​យ៉ាង​ច្រើន​កុះ​ករ ក្នុង​កម្ម​វីធី​សមោសរ ដែល​ព្រះ​អង្គ​ម្ចាស់​អាល់​បឺត​បាន​រៀ​បចំ ដោយ​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ស​ង្ឃឹម​ថា នឹង​បាន​ក្លាយ​ជា​កូន​ក្រមុំ​របស់​ទ្រង់។

យ៉ាង​ណាមិ​ញ សម្រាប់​អ្ន​ក​ជឿព្រះ​គ្រីស្ទ​វិញ យើង​មិន​គ្រាន់​តែ​មាន​សង្ឃឹម​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ថែម​ទាំង​បាន​ទទួល​ការ​ធានា​ថា នឹង​បាន​ធ្វើ​ជា​កូន​ក្រមុំ ដែល​នឹង​​រៀប​កា​រ​ជាមួយ​ព្រះ​មហាក្សត្រ​នៃន​គរ​ស្ថាន​សួគ៌។ សាវ័ក​​យ៉ូហា​ន​បាន​និយាយ​អំពី​ការ​នេះ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​វិវរណៈ​ថា “ចូរ​​ឲ្យ​​យើង​​អរ​​​សប្បាយ ហើ​យ​​រីករា​យ​​ឡើង ទាំង​​ថ្វាយ​​សិរីល្អ​​ដ​ល់​​ទ្រ​ង់​​ចុះ ដ្បិត​បាន​ដល់​ពេល​រៀប​វិវាហមង្គល​នៃ​កូន​ចៀម​ហើយ ភរិយា​ទ្រង់​បាន​រៀប​ខ្លួន​ជា​ស្រេច ទ្រង់​ប្រទាន​ឲ្យ​នាង​បាន​ស្លៀកពាក់​សំពត់​ទេស​យ៉ាង​ម៉ដ្ឋ ស្អាត ហើយ​ភ្លឺ ដ្បិត​សំពត់​ទេស​យ៉ាង​ម៉ដ្ឋនោះ​ ជា​សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ពួក​បរិសុទ្ធ”(១៩:៧-៨)។

ព្រះ​យេស៊ូវ​ជាកូ​ន​ចៀម​នៃ​ព្រះ ដែល​ជា​កូន​កំលោះ ដែល​បាន​ចែង​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​នោះ ហើយ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​ជា​កូន​ក្រមុំ​របស់​ព្រះ​អង្គ​។ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​​កូន​ក្រមុំ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ យើង​ត្រូវ “រៀប​ចំ​ខ្លួន​យើង​ជា​ស្រេច” សម្រាប់​ថ្ងៃ​នោះ ដោយ​ខំ​រស់​នៅ​ឲ្យបា​ន​ជិត​ស្និទ្ធ​នឹង​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន ខណៈពេ​ល​ដែល​យើង​ទន្ទឹង​រង់​ចាំ ពេល​អនា​គត​ដែល​យើង​នឹង​មា​ន​ជាមួយ​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌។ ​យើង​នឹង​បាន…